मोह आणि फूल

लहानपणी जरी होते माझ्या नशिबी दारिद्र्य आले

त्यावेळी माझ्याकडे कुठुनसे काही पैसे आले

त्या पैशांची मी एक भाकरी, एक फूल घेतले

भाकरी ने मला जगवले ..फूलानी का जगायचे ते शिकवले !

खरच का जीवन इतके सरळ असते .. सोपे असते ?

आली अशी वेळ जेव्हा हे चुकीचे वाटते .. खोटे वाटते .. !

आता भाकरी ने भूक भागत नाही ..

का जगायचे.. हे फूल शिकवत नाही !

कशासाठी जगायचे याचा प्रश्नच आता सुटत नाही ..

कधी फूल , कधी बंगला , कधी गाडी .. मोहला या काही अंतच नाही ..

आज जेव्हा तिथे एका मुलाला मी रडताना पाहिले,

त्याच्यासाठी मी एक भाकरी , एक फूल घेतले ..

त्याच्या कोमेजलेल्या चेहऱ्यावर, जेव्हा फुलासारखेच एक हासू फुलले

मला का जगायचेच नव्हे, तर कसे जगायचे हे देखील कळले !

कवी: आदित्य तळवलकर